[Blogger พ่อเอก-23] เจ้าปูนปั้น กับจินตนาการที่ไม่มีขอบกั้น

        การเลี้ยงเจ้าตัวเล็กเนี่ย ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ฮะ  แม้เราจะมีประสบการณ์ผ่านโลกมามากมายขนาดไหน เราก็ไม่สามารถเดาขอบเขตจินตนาการของเจ้าตัวเล็กได้หมดหรอกนะฮะ เพราะจินตนาการของเขาก้าวไปไกลกว่าเราก้าวหนึ่งเสมอ ก็เด็กไม่ใช่หรอครับ ที่จินตนาการว่าเราจะบินได้ เราจะไปอวกาศ แล้วเด็กเหล่านั้นก็โตขึ้นมาทำจินตนาการให้เป็นจริง

        แต่เนื้อหาตอนนี้ ผมไม่ได้จะพูดถึงจินตนาการไกลตัวที่ไหนหรอกครับ แค่ใกล้ๆ ตัว เอาเป็นในบ้านเราเนี่ยแหละฮะ

        มีอยู่วันหนึ่งน่าจะประมาณเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมานี้เอง   เป็นเช้าวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ สบายๆ ซึ่งเราตื่นกันหมดทั้งสามคนพ่อแม่ลูกแล้วก็ยกทีมกันไปอาบน้ำ ตอนนั้นหม่าม๊าน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วและกำลังแต่งตัวอยู่ ส่วนปะป๊าเองก็กำลังเดินไปหยิบของอีกห้องหนึ่ง ตอนเดินกลับเข้ามา ปะป๊าก็ไม่เห็นเจ้าปูนปั้นในห้องนอนแล้ว แต่ได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำ ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร เข้าใจว่า เจ้าปูนปั้นเล่นน้ำในห้องน้ำนั่นแหละฮะ เพราะถ้าเคยเข้าไปดูที่เพจจะเห็นว่าเจ้าปูนปั้นชอบเปิดก๊อกน้ำเล่นมาก แต่แล้วแว้บหนึ่งก็รู้สึกว่าต้องชะโงกเข้าไปดู แล้วภาพที่เห็นคือ

        ใช่ครับ เจ้าปูนปั้นเล่นน้ำในห้องน้ำจริงๆ

        และมันคงไม่มีอะไรมาเล่าให้ฟังครับ ถ้าไอ้น้ำที่ปูนปั้นกำลังเล่นอย่างสนุกสนานนั่น จะไม่ใช่

        น้ำในชักโครก!!!

        โอ้ แม่เจ้า!!! ถ้าคุณได้เห็นใบหน้า แห่งความสนุกสนานของเจ้าตัวป่วนในตอนนั้น ผมสาบานได้เลยว่า คุณจะรู้สึกเหมือนผม คุณจะโกรธไม่ลง แถมยังแอบอยากจะปล่อยให้เล่นต่อเสียด้วยซ้ำไป

        นั่นแหละครับ จินตนาการของเด็ก เขาอาจจะนึกว่านั่นเป็นบ่อน้ำแร่ที่ไหลลงมาจากเทือกเขาสูงอันไกลโพ้นก็เป็นได้

        ผมขอเล่าจินตนาการน่ารักๆอีกสักเรื่องนะครับ

        เมื่อวันศุกร์ต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา เจ้าปูนปั้นยังกลับไปที่เนอร์สเซอร์รี่ไม่ได้ เพราะสัปดาห์นั้นเด็กๆที่เนอร์สเซอร์รี่ติดโรคมือเท้าปากกันงอมแงม (ซึ่งเจ้าปูนปั้นก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย) แม้วันนั้นเจ้าปูนปั้นจะหายป่วยแล้วแต่เราเลือกให้อยู่กับบ้านต่ออีกสักหน่อย เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีเด็กป่วยที่นั่นเพิ่ม แล้วค่อยกลับไปใหม่ในสัปดาห์ถัดไป และในวันศุกร์นั้นก็ไม่มีใครว่างอยู่ดูแลเจ้าตัวป่วน ก็เลยถึงคิวที่ปะป๊า ต้องอยู่ตัวต่อตัวกับเจ้าปูนปั้นเป็นสถิติยาวนานที่สุดตั้งแต่เขาลืมตาดูโลก ในตอนกลางวันแม้หม่าม๊าจะมีนมปั๊มเก็บในตู้เย็นถึง 2 ตู้ให้ปะป๊าละลายให้เจ้าตัวป่วนกินสบายๆ แต่เจ้าตัวป่วนคงคิดถึงเต้าหม่าม๊าขึ้นมาก็เลยเดินมาหาปะป๊าแล้วก็ชี้ไปที่หน้าอกปะป๊าและทำท่าจะเปิดเสื้อปะป๊าพร้อมทั้งพูดว่า

         “เน้น เน้น” (แปลว่านมในภาษาของครอบครัวเรา)

         ปะป๊าก็เลยรู้สึก ขำขำ ลองเล่นด้วยซักหน่อย ว่าแล้วก็ เปิดเสื้อให้เจ้าปูนปั้น ซึ่งเจ้าปูนปั้นก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ แต่แล้วก็ส่ายหัวดิก พร้อมทำหน้าอี๋ ส่งเสียงฟู่ๆ เป่าน้ำลายเหมือนจะบอกว่า “แหวะ ไม่ใช่แบบนี้” ฮ่าฮ่าฮ่า

        จินตนาการ ขำขำ ของปูนปั้น ยังมีอีกฮะ แต่บางเรื่องก็ไม่เหมาะที่จะมาเล่าในนี้ ผมเชื่อว่าเจ้าตัวยุ่งที่บ้านคุณพ่อคุณแม่นักอ่านก็คงมีอะไรขำขำแบบนี้เป็นแน่ๆ ว่าแล้วอย่าอ่านเฉยๆ เล่าเรื่องป่วนๆของเจ้าตัวน้อยที่บ้านคุณ ให้ผมอ่านบ้างนะฮะ

 

         เข้าไปทักทายน้องปูนปั้นได้ที่  www.facebook.com/Poonpun.Poonpoon  และติดตามเรื่องราวน่ารักของครอบครัวนี้ได้ที่ Family Blogger ที่เว็บไซต์เรียลพาเรนติ้งที่นี่ที่เดียวค่ะ

 

 

บทความโดย: บรรทัดที่สิบเอ็ด (พ่อเอก-จิรัฏฐ์ สิริเฉลิมพงศ์)