account_circleในการทำความเข้าใจปัญหาหมอเลยต้องข้ามมาประเมินคุณแม่ด้วย คุณแม่ไม่ได้ทำงานเต็มเวลา แค่มีส่วนช่วยธุรกิจครอบครัวบ้างเล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่จะมีหน้าที่ดูแลภูมิ เมื่อถามถึงว่าคุณแม่คิดว่าตัวเองเป็นคนบุคลิกยังไง แม่มองตัวเองว่าเป็นคนเจ้าอารมณ์ กังวลง่าย จิตใจอ่อนไหว เวลามีเรื่องอะไรมากระทบใจมักจะร้องไห้ได้ง่ายๆ เสมอ
พอถามต่อว่าแล้วบุคลิกแบบนี้ของคุณแม่มีผลต่อการเลี้ยงลูกบ้างไหม คุณแม่ตอบว่าพยายามจัดการลูกตามตำราที่อ่านมาว่าถ้าลูกงอแงไม่มีเหตุผลก็ให้เพิกเฉยเสีย แต่ทำไม่ค่อยจะสำเร็จ ที่ไม่สำเร็จเพราะเห็นลูกร้องไห้แล้วรู้สึกสงสาร น้ำตาพาลจะไหลออกมาดื้อๆ
นอกจากนี้การที่ภูมิเป็นลูกคนแรกคุณแม่เลยห่วงกังวลมากเป็นพิเศษ ตอนเป็นเด็กเล็กก็อุ้มตลอด พอถึงวัยเริ่มไปโรงเรียนเวลาแม่พาไปส่ง ต้องใช้เวลานานมากกว่าจะแยกจากได้ ส่วนหนึ่งคุณแม่ยอมรับว่ามาจากตัวเองที่ใจคอไม่ดีเหมือนกันเวลาเห็นลูกหายลับตาที่หน้าโรงเรียน บางวันถึงขนาดไปยืนเกาะขอบรั้วน้ำตาไหล
เคสนี้เลยได้เห็นภาพชัดเจนขึ้นว่าอาการดราม่าของภูมิส่วนหนึ่งนั้น มาจากการตอบสนองของคุณแม่นี่เองที่ห่วงกังวลมากไป ทำให้เวลารับมือกับอาการของลูกเลยทำตามหลักการได้ไม่ตลอดรอดฝั่ง คือถึงแม้คุณแม่จะรู้อยู่แล้วว่าเวลาลูกออกฤทธิ์ควรต้องเพิกเฉยจนกว่าลูกจะสงบแล้วจึงจะไปให้ความสนใจ แต่ก็ไม่หนักแน่นพอจะอดทนให้จบเกมนี้ได้ งานนี้หมอเลยต้องมารักษาคุณแม่แทนว่าทำอย่างไรถึงจะเข้มแข็งอดทนไหว
“ลูกเขาดราม่ามา คุณก็อย่าดราม่ากลับไปสิครับ ประเทศเรามันดราม่าเยอะไปแล้ว” เป็นคำสรุปส่งท้ายสำหรับวันนั้น คุณแม่ยิ้ม แล้วบอกว่าเธอชอบประโยคสุดท้ายมากที่สุด
บทความโดย : ผศ.นพ.ณัทธร พิทยรัตน์เสถียร จิตแพทย์เด็กและวัยรุ่น ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ภาพ : Shutterstock
